2 december 2023 stond ik vroeg in de ochtend huilend als een hoopje ellende bij mijn ouders op de stoep. En eigenlijk deed mijn herstel toen al zijn intrede. Omdat ik aan mezelf had toegeven dat ik helemaal op was, dat het zo niet langer kon en dat ik het niet meer alleen kon. Ik was over het topje van de spreekwoordelijke berg heen, waar ik me heel erg tegen had lopen verzetten, en wat er overbleef was alleen nog maar overgave en daarmee een diepe duik in het onbekende. En ergens onder al die overprikkeling en overspoeling kon ik voelen: ‘Als ik dit proces wat zich hier nu onvermijdelijk aan mij aandient écht aan ga, dan ga ik hier zo ontzettend veel van leren, dan doe ik mezelf zoiets ontzettend groots cadeau!’ En niets bleek minder waar. De afgelopen 10 maanden heb ik zo’n diepe reis in en met mezelf afgelegd!
Het gevoel dat er eigenlijk iets heel moois aan het gebeuren was, is in die periode echt een houvast geweest. Telkens wanneer delen in mij overmatige controle wilden inzetten en angst en onzekerheid achter het stuur gingen zitten, kon ik terug naar dat gevoel. Vertrouwen en overgave, vertrouwen en overgave, vertrouwen en overgave, bijna als een soort mantra. Vertrouwen op mezelf en dat ik hier doorheen ging komen. Overgave naar het leven; van overleven naar leven en het leven door me heen laten stromen. Het klinkt allemaal heel mooi zoals ik dat hier nu opschrijf, maar het is met momenten uiteraard een heel intens proces geweest. Want wanneer je van overleven naar leven wilt bewegen betekent dit dat je, vaak heel diepgewortelde, overlevingsmechanismen mag gaan doorbreken. En in de diepe kern kom je dan bij je doodsangst uit. Wat voor mij één van de moeilijkste gevoelens is om bij te blijven en om ruimte voor te creëren. En met kleine stapjes en heel veel geduld, lukte me dat steeds beter. Kon ik steeds meer in mijn lijf blijven, space houden voor mezelf en mijn beschermers laten weten en voelen dat ze een stapje naar achter konden zetten, dat ik het zelf kon dragen. En daarmee kwam ik steeds meer in mijn lichaam, ‘oh hallo lijf, ben jij er ook!’ Wat maakte dat ik mijn emoties ook steeds makkelijk kon laten stromen. En als de tranen dan over mijn wangen rolden, moest ik nog harder huilen omdat ik eindelijk zo vrij kon huilen en dan moest ik nog dieper huilen omdat ik ruimte kon maken voor dat deel dat zich hier zo eenzaam in had gevoeld.
Op die momenten voelde ik zo’n diepe verbinding met mezelf en alles in mij, dat is eigenlijk niet met woorden te beschrijven. En daarmee voelde ik ook dat ik, met deze ervaring en groei, de mooie mensen die zich in de toekomst bij mijn eigen praktijk zouden gaan melden ook op een veel diepere laag kon gaan ontmoeten. Je kunt de ander enkel op die lagen ontmoeten waar je zelf ook bent geweest. En op die 2 december 2023 wisten ik ergens diep van binnen ook al dat die eigen praktijk er ging komen, omdat ik geen ruimte meer voelde voor mijn ware authentieke zelf en alles wat ik te bieden heb binnen het systeem van de reguliere GGZ. Ik ben zo benieuwd wie ik mag gaan ontvangen, ik kijk ernaar uit je te ontmoeten!
Reactie plaatsen
Reacties