De persoon zien voorbij alle diagnoses.
De persoon zien voorbij alle protocollen.
De persoon zien voorbij alle vakjargon.
De persoon zien voorbij al het ‘probleemgedrag´.
De cliënt écht zien!
Dankbaar voor het onzekere deel dat zich liet zien. En me daarmee uitnodigde om me nóg dieper te verbinden met waar ik voor sta. Contact van mens tot mens. De cliënt en zijn of haar pijn écht zien. Dat vraagt moed kan ik je vertellen. Helemaal als er nog allerlei conditioneringen en programmeringen vanuit een universitaire opleiding en werken binnen de reguliere GGZ in je nek lopen te hijgen. Maar ik voel het zó diep, het kan echt anders, het móet echt anders! Er komt een herinnering uit mijn tijd binnen de reguliere GGZ naar boven. Ik zag een cliënt en ze smeekte bijna om een diagnose. Ik ging met haar in gesprek en probeerde te begrijpen waar deze vraag vandaan kwam. Ze dacht dat ze een diagnose nodig had om begrepen en gezien te worden…. Is het niet intens verdrietig dat ze was gaan geloven dat ze daarvoor een diagnose nodig had? Dat het systeem niet dusdanig is ingericht dat gezien en begrepen worden een gegeven is, de essentie, dat waar het binnen de therapie helemaal om draait. En dus voel ik opnieuw hoe kloppend het is dat ik dat systeem verlaten heb, ik kan écht niet meer terug. Maar wellicht kan ik een bijdrage leveren aan het bouwen van de brug tussen dat wat is en dat waar het naar toe mag gaan.
Van klinisch naar menselijk.
Van protocollen naar afgestemd werken.
Van hoofd naar lijf.
Van hart tot hart.
Van mens tot mens.
Reactie plaatsen
Reacties