Een traumasensitieve uitnodiging aan je zenuwstelsel, je lichaam en je overlevingsdelen
Er zijn delen in jou die al jarenlang op volle snelheid draaien.
Delen die scannen, voorspellen, voorkomen, waarschuwen.
Delen die altijd paraat staan, ook wanneer jij van buiten “gewoon functioneert”.
Voor veel mensen met trauma, zeker bij complex trauma of vroegkinderlijke ervaringen, is het zenuwstelsel zo gewend geraakt aan gevaar en onvoorspelbaarheid, dat het leven zelf voelt alsof je constant in de hoogste versnelling staat. Alsof je nooit écht kunt ontspannen. Alsof je lichaam je continu vertelt: “Blijf alert. Het is nog niet veilig.”
Maar de meeste mensen weten niet
dat dit harde interne werk
zóveel energie kost.
Zóveel spanning.
Zóveel stiekeme, onzichtbare inspanning.
En dat die inspanning een vorm van intelligentie is.
Niet van falen.
Het traumasysteem werkt al 24/7: waarom je zo moe bent
Je lichaam, het hele traumasysteem, werkt dag en nacht om jou veilig te houden.
Dat doet het door:
-
continu de omgeving te scannen op signalen van gevaar (neuroceptie)
-
spanning vast te houden in spieren en bindweefsel
-
eerdere ervaringen te vergelijken met het nu
-
emoties te onderdrukken die te groot waren
-
delen van jezelf af te schermen die te kwetsbaar waren
-
situaties voor te zijn om herhaling te voorkomen
Dit zijn overlevingsmechanismen.
Niets daarvan is verkeerd.
Niets daarvan is een teken van zwakte.
Dit ís het lichaam. Dit ís het zenuwstelsel.
Dit ís hoe een mens probeert te overleven in situaties waar het te zwaar was om te dragen.
Lichaamsgerichte traumatherapie ziet dit niet als “problemen”,
maar als het beste wat je systeem kon doen met wat het had.
Van buiten lijkt het stil, van binnen is het topsport
De meeste mensen met trauma herkennen dit:
-
jij functioneert
-
je gaat door
-
je lijkt sterk
-
je doet wat er moet gebeuren
Maar wat niemand ziet:
Het werk dat jij van binnen verricht, is topsport voor het zenuwstelsel.
Je lichaam gebruikt dagelijks dezelfde hoeveelheid energie als iemand die uur na uur fysieke inspanning levert. Daarom voel je soms plotseling uitgeput, leeg, gespannen of overprikkeld… zelfs als je “niks hebt gedaan”.
Chronische spanning is geen karaktertrek.
Het is een lichamelijke toestand.
En daar hoort erkenning bij.
Geen oordeel. Geen druk. Geen “kom op, je kunt het wel”.
Er is niets mis met jou
Veel mensen met trauma denken:
-
“Ik stel me aan”
-
“Ik zou meer moeten kunnen”
-
“Ik ben te gevoelig”
-
“Waarom ben ik altijd zo moe?”
-
“Waarom lukt het me niet gewoon?”
Maar je systeem is niet kapot.
Het is uitgeput van het beschermen.
Complex trauma, vroegkinderlijke onveiligheid, opgegroeid in stress… het laat sporen na in het zenuwstelsel, niet in je karakter.
Dit is niet jouw fout.
Dit is niet jouw tekort.
Dit is hoe je lichaam jou heeft geholpen te overleven.
Het verdient respect.
Het verdient zachtheid.
Het verdient ruimte om te ademen.
Waarom erkenning helend is voor het zenuwstelsel
In lichaamsgerichte traumatherapie is erkenning geen “mooi woord”.
Het is een biologische ingang.
Wanneer een systeem eindelijk hoort:
“Ik zie hoe veel jij doet,
hoe veel jij hebt gedragen,
hoe hard je werkt.”
…dan gebeurt er iets.
Het zenuwstelsel ontspant een fractie.
Het lichaam laat één millimeter spanning los.
Delen stoppen even met scannen.
Het systeem voelt:
“Ik hoef even niets.
Ik mag alleen bestaan.”
Die mini-ontspanning is geen detail.
Dat is regulatie.
Dat is de ingang naar heling.
Zonder druk, zonder moeten, zonder doel.
Je mag moe zijn. Je mag klaar zijn. En je mag erkenning ontvangen.
Als je jezelf herkent in deze woorden:
in het constante alert staan,
in het doorzetten,
in het nooit écht rusten,
in de spanning in je borst, je buik, je keel…
dan wil ik dit tegen jouw systeem zeggen:
Ik zie wat je doet.
En ik eer je daarvoor.
Niet omdat je “sterk” moet zijn.
Maar omdat je het al zo lang bént.
En je hoeft het niet alleen te dragen.
Je mag ondersteuning ontvangen.
Je mag vertragen.
Je mag thuiskomen in jezelf,
op een tempo dat veilig voelt voor jouw systeem.
Dat is heling.
Daar begint alles mee.
Reactie plaatsen
Reacties