Soms voelt het delen van een post als iets groters dan zomaar woorden op een scherm.
Deze tekst is een eerbetoon.
Aan de delen in mij die willen spelen.
Aan de delen die beschermen.
Aan het vuur dat zich wil laten zien.
Aan het kind in mij dat soms nog bang is voor afwijzing,
en toch telkens weer opduikt — nieuwsgierig en dapper,
op haar eigen pure, gevoelige én vurige manier.
De innerlijke dynamiek
Soms voel ik het zo helder.
Een deel in mij wil spelen.
Zich uitdrukken. Bewegen.
Vanuit de kern expressie geven aan wat er leeft.
Licht zijn. Genieten. Zomaar.
Maar er staat iets voor.
Een beschermdeel.
Alert. Streng. Op z’n hoede.
En dan... stroomt er niks meer.
Ik merk hoe de energie naar mijn hoofd trekt.
Hoe mijn systeem op slot gaat.
Alsof ik onbewust bang ben om op m’n kop te krijgen.
Een oud kindsdeel dat ooit leerde:
Doe maar niet te uitbundig. Niet te vrij. Niet zo speels.
De kracht van het vuur
En tegelijk is er een ander deel in mij,
dat gefrustreerd raakt van die rem.
Dat wil dóór. Zichtbaar zijn.
Stappen zetten. Creëren. Leven.
Zich vrij en ongeremd voelen.
Het vuur laten stromen dat al zo lang wacht.
Dat zegt:
“Ik ben hier niet om me klein te houden,
ik ben hier om te léven.”
Geen oplossing nodig, alleen afstemming
Ik zit er soms middenin.
Tussen spel, bescherming en irritatie.
En ineens voel ik:
Ik hoef niet te kiezen.
Ik hoef niets op te lossen.
Alles in mij mag er zijn.
𝘋𝘢𝘵 𝘪𝘴 𝘢𝘧𝘴𝘵𝘦𝘮𝘮𝘪𝘯𝘨.
Niet forceren.
Niet jezelf pushen.
Maar zacht blijven…
en luisteren.
Reactie plaatsen
Reacties