Mijn burn-out was niet zomaar vermoeidheid. Het was mijn lijf die zei: ho, genoeg. Je hoeft niet nog verder. Je hoeft niet nog dieper. Je mag eindelijk landen.
En pas toen begon ik te voelen hoeveel geweld ik eigenlijk mijn lichaam had aangedaan in naam van spirituele groei.
Al dat helingswerk had ik jaren lang vooral op wilskracht gedaan. Met een compleet overprikkeld en niet-gereguleerd zenuwstelsel tot gevolg.
Ik dacht dat ik aan het helen was, maar eigenlijk was ik mezelf aan het pushen.
Elke ceremonie, elk ritueel, weer een verwachting, een prestatie, een poging om mezelf ergens anders heen te brengen.
In veel spirituele kringen gaat het over ascensie, trilling, hogere staten van bewustzijn.
Maar niemand vertelde me hoe je rouwt. Hoe je lichaam voelt als je alleen bent. Hoe je blijft als het rauw wordt. Hoe je jezelf kunt reguleren. Hoe je je grenzen leert aanvoelen.
Hoe meer ik omhoog reikte, hoe verder ik eigenlijk van mezelf af raakte.
Tot ik niet meer kon. En de enige beweging die nog mogelijk was: naar beneden. Naar binnen. Naar hier.
De heling zat niet in nog meer doen, maar in het leren voelen. Het verdragen. Vertragen.
Ik heb heel wat moeten afleren. Vooral het idee dat ik ‘vooruit’ moest.
Mijn lichaam bleek geen obstakel op mijn pad, ze ís het pad.
En nu? Nu leer ik haar pas echt kennen. Niet als tempel. Niet als portaal. Maar als thuis.
Reactie plaatsen
Reacties